Dostum Şerlok Holmsa
Vladimir Daşkeviçin
"Helen və Culiya"
bəstəsini dinləyərkən
Əlbəttə, əsrlərdir insanlar isti çörəyin
Buxarı
Tənbəkimizə doldurduğumuz
kokainin tüstüsü və qəzetlərin
hamarlığı ilə
Ömrümüzdə yaranmış qabığın içində
bu həyatı ən praqmatik şəkildə
yaşaya bildiyimizə inanır.
Bəlkə də, doğrudan da, eləydi...
Barmaqlarımız kükürdə,
beynimiz cinayətkarların
şəhərin içində gəzişən
səssiz izinə bulaşanda
əlimizdəki baston yerə
başımızdakı papaqlar
şkafların üstünə düşəndə
bəlkə, doğrudan da, biz bir gün
yağış yağmayanda belə
boz görünən şəhərin
ürəkaçan olmasını deyil,
daha xoşbəxt günləri deyil,
üstünə fosfor sürtülən qorxunc
it haqqındakı hekayələri gözləyirdik.
Bəlkə də, doğrudan da,
dostumun zahiri ağrısızlığı
Onun daxili ağrısına heç vaxt çevrilməmişdi.
Bəlkə də, doğrudan da,
hətta böyüdücü lupayla da
ömrümüzün özümüzə aid
görünməməsi bizi incitmirdi.
Və içinə ağ qızılgüllər tökülmüş suda
Çimən ətcə körpələri ağlımıza gətirmirdik...
Hansısa gənc qadının hürkmüş sifəti
Titrəyən əlləri və ümid gözləyən baxışları
Sifətlərin təkrarı
Dolub daşırdı
Həyatımızda
Amma bütün əhvalatlar fərqli və maraqlı idi.
Hadisələrin bolluğu həb udmuş
adamların bəbəyi kimi
diri etmişdi günlərimizi...
Amma bəzi şeyləri anlaya bilmirdim...
Əgər, doğrudan da, biz əsrimizin ideallarıydıqsa
Əgər, doğrudan da,
həyatımızda hər şey yerində idisə
Və mənim yazdığım əhvalatlar
Amerikada, Fransada, Rusiyada oxunacaqdısa
Eləsə niyə Holms bəzən
yanan sobanın qarşısında
məndən skripka istəyirdi?!.
Niyə bəzən iti zəkasını və soyuqluğunu
Ona bəxş edilən hər şeyi öz lupası kimi
çıxarıb bir tərəfə qoyurdu?..
Musiqinin həzinliyi içimizdəki
yaralı yerləri necə icad edib
əllərini onların içinə ilişdirirdi...
Amma hər şeyə baxmayaraq,
kibrit çəkib barmaqlarımızı
kükürdlə yandırsaydılar da
Soyuqqanlı idik.
Qorxunc itlərin
Rəngi solmuş qadınların
Oğruların
Sirli hekayələrini çözüb bir tərəfə yaslananda
Maykroftun zəngiylə
dincliyimizə son qoyulurdu.
Düşünməyə başladığımız şeylərin
hamısı yenidən
Özümüzə aid
Olmayanlarla dolmağa başlayırdı...
Əsmər
Əsmər,
Açılan hər səhərə
Sənin körpə uşağının sevmədiyi
yeməklərə baxdığı kimi baxıram.
Peçenye qoxusunun, şirniyyatların
xoş ətri yayılmış otağın belə,
xoşbəxt edə bilmədiyi bir uşaq kimi..
Heç olmasa paltarının bir parçasını,
bir hissəsini axtarıram,
Onu iyləyərək yuxulayım, yatım
Bu əzablı günlərə davam etməyim...
Əsmər,
Zaman keçdi
Ucu ən gözəl qəsrlərə
gedib çıxan arxların yanında
Səninlə dərmək istədiyim
meyvələri dərə bilmədim.
İndi anaların öz balaca uşaqlarına
qırıb verdiyini görürəm, onları
Xoşbəxt ola bilmirəm, amma.
Çox ucuz dəyərlər üstündə qurduğunu
görürəm dünyanı, Tanrının.
Əsmər,
Ellada torpağının əsatirlərində yaşayan
bir adam da olmaq istəməzdim,
səndən uzaqda
Və dünyanın ən sehrli
Yollarında təpələrində
Mələklərin ağzından burnuma
verilən nəfəs də
Sənin varlığını ruhumda əvəz etməzdi...
Özümə bomba bağlayıb
partlaya da bilməzdim sənsiz
Cənnət vədini eşitmiş ağlı dayaz adamlar kimi
Çünki mənim səndən başqa
gedəcəyim cənnət yoxdur.
Əsmər,
Nə Lüksemburq bağında
Nə də dünyanın ən gözəl tarlalarında
Artıq xoşbəxt ola bilmərəm
Qızılı rəngli torpaq kimi
həvəs saça bilmərəm yaşamıma.
Tükənmişəm artıq.
Siyerva Mariyaya aşiq olmuş
keşiş kimi edam edilərək
ölmək də istəməzdim, amma
Günlərlə günəş altında qalmağı arzulayardım
Bişmiş heyvan əti kimi
Yanıb buxar olmasını istəyərdim qorxularımın,
Bu dünyanın rəzil olması haqqında inanclarımın,
Az qala hər nöqtəsində
əzaba yoluxmuş ruhumun.
Və hər şeyin sonunda
sənin qəlbini öpmək istərdim...
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
