Qordan Çampar: “Gündəlik həyat şeiri yeyib” - Çağdaş Monteneqro şeiri

Yazıçı və jurnalist, Biyelo Pole şəhəri yaxınlığında, Zatonedə doğulub. Podqoritsedə yaşayır və işləyir. “Əsl göz yaşları və iki məktub”, “Doğmalardan”, “Doğmalara”, “Vot”, “Kəpənəkdə Ay” , “Sarayevo tufan öncəsi və əfsanələr üçün alqışlar” kimi kitabların müəllifidir “İntervü” dərgisinin, “Zaton” qəzetinin və “Odgovor.me” portalının baş redaktorudur.

Eşq

Çedomir Çupiçə ithaf

Heç kim belə sakit

gülməmişdi -

necə də ucadan səslənirdi.

Heç kim qəddarlığa

belə xəsiscə sevinməmişdi -

lap cəlladın özünə də

ağrılı gəlirdi bu.

Yenə də gülümsə

Çedomir!

Bir eybəcər zaman gəlib,

yenə cəllad qarğa kimi,

çapıcanın ətrafına dolanır.

Bıçaqlar itilənir, tüfənglər təmizlənir.

Gülümsə, gülümsə

Çedomir.

qoy karlar görsünlər ki,

ruha güllə atmaq olmur.

Günahkarsan, Risto

Tale yaxınlaşanda

uğursuza, qolları budaqlanmış,

o cibli və qəmli qurşağını sıxacaq.

Onda, Slobonun tabutda dedikləri

bir neçə kəlməyə sığacaq:

“Afərin, Risto!”.

Risto, sən günahkarsan,

amma bircə şeiri də

kilidləmədiyin üçün

sənə sağ ol düşür.

İndi mən, oraya

bir fikir, ya nöqtə qoya bilərəm.

“Poeziya, sənə görə utanıram!”,

bunu bəzən bağırtıyla deyirdin,

çünki bunun necə ağrılı olduğunu

söyləməyə söz çatmırdı.

mən də dayanacağam

şeirlə yarıyacan,

yalnız mənə söylə görüm,

zamanın insanı aldatması necə olur,

Risto?

Son

Qaranquşlar uçub getsə

bu hələ sonun sonu deyil;

o, geriyə qayıtmasa

bu, sonun sonu olacaq.

Kədər

Göy üzü məni

ulduz tozuna bələdi.

Arzular məndən qaçdı -

şeytan xaçdan qaçan kimi.

Heç özüm də məndə yoxam,

ayrı şey də məndə yox,

gümanlardan hara qaçım,

əsasən də əzabdan.

Əllərimi yelləyərəm,

dualar şığıyar ki,

Allahdan xahiş eləyim:

“Məni bir də oyatma”.

Yenə

Bax, yenə buradayam,

dəniz sahilində, sıldırımın yanında,

burada nə zamansa dan yeri bizi oyatmışdı;

Ay bizə əl edirdi, Günəş qucaqlayırdı.

Mən yenə buradayam

bir zaman səadət qiyafəsindəydim,

indi qayğılardan toxunmuş şineldəyəm,

addımlar palçığa çəkir.

Mən yenə buradayam,

açıq dənizə açılmış bir görünüşdə,

bəyaz qağayının qığıltısında

nəvaziş və əlac axtarıram.

Mən yenə buradayam

qumların üstündə ləpir gəzirəm,

sənin kiçik ayaq izlərin və mənimki

burda gecə yarıyadək neyləyirdi?!

Mən yenə buradayam,

fəqət sən yoxsan

Ay fərar eyləyib, Günəş gecikib,

çiynimdəki şinel intizar çəkir.

İnqilabsız zaman

Səhər səmasında qiyam eyləyən,

yalnız parıltıdır, ayrı şey deyil,

hər şey qədəriylə artıq barışıb.

Yox olub inqilablar,

yalnız hay-həşir qalıb.

İtib şairin sözləri,

onları növbə ilə

qarşındakı qazana batırırlar.

Gündəlik həyat şeiri yeyib,

şair daha ulduzlara baxmır.

Daha quduzluq yoxdu,

hər şey çox rahatlanıb;

ifrat sakitlikdir, mənalar itib,

lap məzara oxşayır.

Bu, qatı tüstünün titrəməsidir,

ya ucuz rakiyanın adi damlası,

siqaretin yandırdığı bir süfrə,

artıq “ehtiramın” ölçüsü olub.

Asılmış havadan, astaca quruyur

sanki əyiriblər onu qart yundan,

məni isə, bu sakitlikdə

qorxu bürüyür.

Tərcümələr Elxan Zalındır