Marqareta Kurtesku
Çağdaş moldovan poeziyasının
tanınmış nümayəndəsi, şair, tənqidçi, esseist,
Belts Universitetinin professoru,
filologiya elmləri doktoru.
Deməyə söz qalmayanda
Deməyə söz qalmayanda və adamlar
şirniyyat yemək, rom qurtumlatmaq,
araq içmək kimi vərdiş etdikləri işlə məşğul olanda
qorxunun əşyalarının arasında vizildadığı
otağıma çəkilirəm.
Bu nağıl deyil, həqiqətdir.
Yazıram və sözlər
eynən podiumda, yaşıl ürək şəkilli işıq altında
ədayla yeriyən gəlinlər kimi
əlimin kandarına basabas yaradırlar.
Mən olsa-olsa əsəbi ürək döyüntüsündən
qalan hisslərin və sancıların tullantılarında ibarəy sarkofaqam.
Deməyə söz qalmayanda adamlar
öz üzləri ilə fəxr edirlər,
mən isə yazıram və sifətim ağlamsınan adamın üzü kimi
salxır, rəngsiz gözlərimin altındakı torbalar
sanki böyüyr, dərinləşir.
İdeal şəkildə çirkinləşirəm,
mən gözəl qadınların təskinlik yeriyəm,
mən varam.
Didilmiş şeir
Mariyaya ithaf
Kolluqda quyruğunu buraxıb getmiş
kərtənkələyə bənzər qorxu dolu günlər sovuşdu,
buludlar fleqmatik tövrlə dağıldılar,
leysan yağışları altında
əhəng dağları əridilər
və nəhayət bütün vulkanlar söndülər.
Yalnız yaxınlıqda kimsə gəzişir və o mənə elə yaxındı ki.
Bədənimi nəm caynaqları ilə didik-didik eləmək üçün
göylə yer arasında gücsüzlük bala qoyur.
Günü bütün sözləri ilə bərabər qəfil yaxalayasan,
sonra da mənim çılpaq bədənimdə
didilmiş bir şeir yazasan.
Bir başqa məhəbbət
Əlimi ovcundan götürürəm,
sanki qaranquş yuvasından çəkirəm,
bizi az qala
birisinin bellə kəsdiyi pöhrə kimi öldürəcək
səfehliyin ağzını qapadıram.
Küçəyə, işığa çıxırıq qaranlıqdan,
az əvvəl qalmağımızı istəyirdin hərçənd.
Bundan sonra on gün əsəblərimi oksibralla mürgüyə verəcəm,
sonra mövsümü titrəməklə yola salacam,
eyni vaxtda zamandan kənar şəkildə elliptik
payız yağışı kimi davranacam,
səninlə danışan personajlar seçəcəm,
onları təhlil edəcəm,
pauzalarda elliptik şəkildə susacam,
yüz il susacam
Və hər şey ötüb keçəcək.
Bizim ağ pişiyimiz
Ürəyimi yemək otağındakı mebeli
Sibir pişiyi cırmaqlayan kimi yaralayır,
ağ idi, tez-tez həyatı seyr edirdi pəncərədən.
Bir gün onu bir başqasına hədiyyə etdim nahardan sonra,
qızımız durdu və ağlamağa başladı.
Eynən mənim kimi,
dəhşətli yuxuda ağlayıram, evə dolanmış
itburnu kollarını qırıram,
tikanları ayağımla tapdayıram ki,
bir daha boy atmasın döşəmədən,
baxışlarımdan, boğazımdan yapışmasın.
Yürüdüyüm bütün yollar istiqamətini dəyişir,
sancıdan qıvrılıb burulur, yəqin, həmişə
ağ pişiyimizi düşündüyümü hiss edirlər:
o çoxdandır ki, pəncərədən boylanmır,
eləcə sözlərin arasından görünür
tənbəlcə quyruğunu yellədərək.
Tərcümələr Səlim Babullaoğlunundur
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
