Hardan biləsən ki, unutmaq üçün doğulmamaq lazımdır - Ülvi Bahadır - şeirlər

UNUTDUQLARINA...

Sənin unutduğun küçələrdən keçəndə

Sol qolum sonbahar yarpaqları kimi sallanır çiynimdən.

Tökülüb dağılır zərrə-zərrə

Sənin ayaq basdığın yerlərə...

Sənin unutduğun nəfəsi alanda...

Anlayıram...niyə o nəfəsi boş verib başqa nəfəslərə süzüldüyünü...

Necə əzildiyini...

Necə hönkürdüyünü...

Necə üzüldüyünü...

Amma...

Amma bilmirəm...vallah bilmirəm...

Axı necə qəbul eləyim?

Necə qəbul eləyim axı?

Özgə barmaqlarla susdurulduğunu...

Özgə səslərlə uyuduğunu...

Özgə nəfəslərlə oyandığını...

Özgə baxışlarla sevildiyini...

Yoxsa elə bilirsən,indi ölmür igidlər?...

Ölürlər,vallah,ölürlər.

Amma onlardan sonra daha adları qalmır...

Bir tutam vay teli qalır...

Bir vicdan qığıltısı...

Orda insanlar danışmır

Orda küçələr danışır...

Elə ürək yandırır səmadakı tək ulduz

Elə qulaq batırır sükutun uğultusu...

Bir tutam vay teli qalır...

Bir vicdan qığıltısı...

GECƏ DUASI

Küçəsində it ulayan

Bir yetim,əyyaş şəhərəm.

Gözlərimə sovurduğun

Külümü tapa bilmirəm.

Bəzən insan çəkinir

Alnıaçıq gəzməkdən.

Qorxur ki,oğurlayarlar

Alın yazısını da...

Olur ki,gələcəyin də

Keçmişinin tulasıdı.

Saçlarını tumarlayan

Bir kor pişik balasıdı.

Gündüz eyni,gecə eyni...

Otaq eyni,yataq eyni...

Eyni...eyni...

Qucaq eyni...

Bölük-bölük...

Xıncım-xıncım...

Sönük-sönük...

Bəzən çarəsiz xəstəlik olur

Təsadüfsüzlük...

Sonsuz durna qatarında

Gözündən vurulan durna

Uğursuz qəhrəman kimi

Düşdü tanrının toruna

Bəzən istəsəndə bilməzsən

O gülüş...

Ölümdü ya qalımdı.

Ona görə də gülməzsən.

Hardan biləsən ki,

Unutmaq üçün doğulmamaq lazımdı.

QOXULAR...
QORXULAR...

Röyanda belə görmədiyin

Bir sıxıntıymış tənhalıq...

Əllərin-səmanın maviliyindəki

Bir durna qatarı...

Saçların-yetişmiş taxıl sahəsinin

yetişməmiş kölgəsi...

Bir qaraltı sonsuzluqmuş

ayrılığın döngəsi...

İndi qosqoca dünyada

bir xırda mamır kimisən...

Bir bəyaz kağıza düşən

siyah mürəkkəb ləkəsi...

Ucuz araq şüşəsinin

dibindəki o son damla...

Bir də heç vaxt görüşməyəcək

unudulan unudanla...

Siqaret zibilliyində

bir siqaret kötüyüsən...

Ya da bağrı dağ-dağ olmuş

bir bağrıyanıq külqabı...

Sorğu-suala tutursan

xəfiyyətək yaşamağı...

-Niyə heç bir şey dəyişmir?...

Niyə heç nə olmur axı?

Adamın ölməyi gəlir

Bir kəpənək nəfəsində...

Bala sərçə dimdiyində

Kövrək arı qanadında...

Buxarlanasan səmaya

Yaz günlərinin birində...

Tanrıdan bir öpüş alıb

Doğulasan dan yerində...

SENTİ(MEN)TAL

Bilirsən indi nə haldayam,cənab psixoloq

Elə bil ayaqlarımın yerində minlərlə qaranquş var...

əllərimin yerində kəpənək ordusu...

Ona görə yaz aylarında özümə qapanıram..keyiyirəm

O gün sevgilim dizimin üstündə yatmaq istədi...

Qorxdum,cənab psixoloq,qorxdum

Qorxdum ki...qorxdum ki qaranquşlar duyuq düşər

Həm ayaqsız qalaram...həm də ürəksiz

Ancaq həm də istəyirəm...

Qaranquşsuz bir dünyada sevgili nəyə lazımdı ki?

Çarəsizliyimi danışa bilmirəm tanrıya,cənab psixoloq

Ancaq danışacam...

Mütləq danışacam...

Çünki istəyirəm qollarımı qaldıranda dünya kəpənəkləşsin...

Eybi yox,qoy mən qolsuz qalım...

Cənab psixoloq,o qədər yorğunam ki

İndicə bir ac quş...

..qoy gəlib didsin məni...

Hər gün bir tikə aparsın...

...o ağacın budağındakı

Günəşi hələ yarım görən ətcə balalarına...

Quşlarsız bir dünyada yaşasam nə olacaq ki?

Bilmirəm,bəlkə də heç nə olmayacaq...

Bəlkə də olacaq...

Olacaq...

Olmayacaq...

Ola...

Yeri gəlmişkən,

Siz “Başsız atlı” romanını oxumusunuz?..