Bir ovuc ayrılıq ətri - Malik ATİLAY - şeirlər

Bir ovuc ayrılıq ətri

Dilə yatmayan həqiqətlər

İllər keçdikcə yalan oldu

Sevdiyimiz qız köçüncə məhlədən

İtirməyi də öyrəndik

O gündən olan oldu...

Sərçə yuvalarını dağıtdıq

Sərçə boyda əllərimizlə

Günahın nə olduğunu bilmədiyimizdən

Bilmədik ki,

Etdiklərimizin cəzasını çəkəcəyik nə vaxtsa.

Yaş keçdikcə böyüdük,

Futbol meydançasına sığmaz oldu günlərimiz

Elə bildik atamız qədər böyümüşük

Və sanki bir gecədə əvəzlədi oyuncaqlarımızı

Siqaretlə alışqan...

Suların yuduğu çaydaşıtək

illər içdən-içə kiçiltdi bizi,

Zamanın məzar daşlarından sildiyi adlar kimi

Unudulduqca bir az daha silindik sabahımızdan...

Üzr istədik hər Aşura

Susuz can verənlərin dodaqlarından

Heç vaxt gəlməyəcək

Xəyali qadınların ətəkləri toza bulaşmasın deyə

Yollarına ovuc-ovuc səpdiyimiz sular üçün...

Ölüm qapımızı döyən gündən

İtkini və ayrılığı saldı yadımıza gülab ətri.

İndi bu dəqiqə başımda dolanır

Yaşadığım bütün ayrılıqların havası

Sən də qarşımda siqaret çəkirsən

Üç ya dördüncü qədəhdən sonra

Artıq sərxoş-sərxoş baxırsan

Ruhunda qanayan adamsızlıq yarası

Çiyinlərinin titrəməsini gizlədə bilmir saçların.

İndi sənin də öldüyünü başa düşürəm

Əllərinin ətri deyilmiş hopan əllərimə

Bir ovuc ayrılıq ətri...

Bir ovuc gülab qoxusu...

Şam, pərvanə və kibrit qutusu

Aramızdakı məsafə

Ölçülə bilməyəcək qədərdi

Kədərdi bizi ayıran

Ev-ev

Küçə-küçə

Şəhərbəşəhər

Uzanan kədər

Burdan sənə neçə şeirlik yoldu, görəsən...

Bir yanıqlı nəğmə yazıb

Göndərsəm

Bakının sinəsindən ah kimi qopan küləklərlə

Çatarmı sənə

Qaranlıqla işığı bircə şam ayırırsa

Bizi uzaq salan yolları

Şamla gəzmək dəlilikdimi...

Şamları yandırıb gəlirəm

Pərvanələr də cibimdə

Kibrit qutusunda

Dənizkənarı şəhərdən başqa nə göndərə bilərəm sənə...

Bir az sevgi

Bir az...

İndi gecənin bir aləmində...

Nə bir şərqi

Nə də hansısa təsəlli gəlir köməyə

Bakının beşiyini yelləyəndə asi Xəzri

Sənin şəhərində günəş parıldayır

Sənin otaqlarında işıq döyüşmür zülmətlə

Gecə sandığından qara çarşabını çıxarmayıb hələ...

Gözlərindən süzülən ağrı

İçimizdəki şeytanı öldürə bilmədik deyə

Başqalarında

Gözəl nə varsa

Ümidə və gələcəyə dair

Başladıq öldürməyə...

Ölü şeirlər yazdı şair

Ölü uşaqlar doğdu qadınlar

Fahişələr canlarındakı xəstəlik kimi

Ümidlərini gəzdirdi əlləri hər yerdən üzülənlərin...

O gündən şəhər itirdi işıqlarını

O gündən

Qoca əyyaşın üzü kimi

Qırışdırdı həyat taleyimizi...

Bir neçə sevgi şeirində qaldıq

Bir neçə yarımçıq xatirədə

Həyat loto daşları kimi eyni kisədə qarışdırdı bizi

Bir şəhəri bölüşən iki sevgilinin

Uzaq düşə bilməyəcəyi qədər uzaq olduq.

İlk görüş yeri də

Unuduldu...

Sildikcə duzlu göz yaşlarını yanaqlarından

Əllərimə hopur

Gözlərindən süzülən ağrı...

Bakı radələriylə

Bizim ayrılığımız

Ancaq bizim ürəyimizi yandırar

Təkcə bizi parça-parça edib atar bir küncə.

Saat 8-i göstərərkən Bakı radələriylə

Mənə hər zamankından acı gəlir çəkdiyim siqaret

Sənə dadsız gəlir içdiyin çay

Kafedə iki nəfərə bir bəhanə axtarırıq bir az daha oturmağa.

Dəniz

Qağayılar anlamaq istəmirdi

Hər səhər

Dənizin üstündə qanad çalıb çağırdıqları balıqlar

Qanad aça bilməzdi onlarla göylərə...

Dəniz sevgilisi sahilin ətəklərindən təmizləyirdi

Adəm oğlundan qalma töküntüləri

Dalğalarıyla...

Üzə bilənlərin daha çox boğulduğunu öyrənəndən bəri

Həm üzə,

Həm sevə bilmədiyimə görə sevinirəm...

Nə Xəzərdə

Nə də bir qadında ölməyəcəyimə görə...

Skamya

Skamyada bir adamın oturduğunu görüb

Boş yer axtardıqca insanlar

Park-park yayıldı hər yerə

Həmşəhərlilərimdən yalnızlıq xəstəliyi...

Uşaq idim

Adını məhlədəki skamyaya yazanda...

Və illər sonra onun sökülüb

Bir ocaqda kül olacağı ağlıma gəlməzdi

Sevgimin başına gələnlər kimi.

Qışın barmaq kəsən,

Zülmətin sabah heç olmayacaq kimi uzun çəkdiyi

Gecələrin birində

Skamyada ölü tapılan bomjun

Üstünə qəzet sərilmişdi

"Bu yay daha fərqli olacaq" başlıqlı

Görmədi, getdi...

Cibində göyərçinlər üçün bir ovuc dən.

Səninlə bağlı hər şeyi ağlımdan sildiyim zamanlarda

İlk görüşdüyümüz parkı da sökdülər

Skamyalar tabut kimi getdi çiynində fəhlələrin

Üstündə səndən qalma bir ağrı

Üstündə iki adamlıq yalnızlıq...

Bakıda abadlaşdırılma,

Ürəyimdə sənsizləşdirmə gedir.

Hindunun şərqisi

Tanış səs axtarır qulaqlarım...

Ətrafımı boz tüstü kimi sarıb adamsızlıq...

Tikintidən baş qaldıran çəkic səsləri

Tıxaclar

İtlərin hürüşməsi

Qorxub qaçan pişiklərin qırıq-qırıq nəfəsləri

Bakının iniltisini boğur.

Bu şəhərin sonuncu hindusuyam

İbadətgahları əlindən çıxan...

İnancı uçurulan

Çadırları yıxılan...

Tanış səs gəlir gendən

Çox uzaqdan

Hansısa həyət evində

Əlləri payız qocalar nərd oynayırlar.

Qoxusunu da hiss edirəm

Bir qaşığa on üçü yerləşən düşbərənin

Buralarda olmasa belə

Hardasa köhnə Bakı yaşayır hələ də...

Barmaqsız uşağın şeiri

Barmaqlarını itirən uşaq

Barmaqhesabı saya bilərmi günlərini

Uzaqlardan gələcək atasının

Qışda əlcəklərə

Qara həsrətlə baxmazmı

İstəməzmi bəyaz qarların soyuğundan qızarsın barmaqları?

Böyüsə qanadları qırılmış sığırçıntək

Böyüsə içində ağrılar kimi

Sevdiyinə

Yaz günü çiçək qoparmaq keçməzmi içindən.

Sevdiyi qadının

Küləyin qoynunda dalğalanan saçlarını

Yığmaq istəməzmi ovcuna...

Bərk-bərk sarmaq istəməzmi əllərini

Ölüm döşəyində olan anasının...

Ya da atasının tabutundan yapışmaq...

Bəlkə bir gün

Kəndiri boynuna keçirmək keçməzmi ağlından?