Qızılı bir gün doğar, ilahi... gün damcılar bir ölünün tabutuna, bir dirinin sükutuna... - Zahid Sarıtorpaq - şeirlər

Şüşə qabın içindəki

o çırpınan quşdan öncə

birinci mən ölməliydim

özüm ölməliydim, məncə

hamı diri qalsın deyə...

Mənim kimi bir üzgünə,

bir qəribə, bir küskünə

bir də çat vermiş güzgünə

sən baxanda bilməliydin

bilməliydin ki, son nədi...

Kövşənliyə kibrit çalan

dəcəl bir uşaqmış ölüm...

indi küləyi çağırır

çağırır sovrulsun külüm,

yəni bilim ki, son nədir...

Öz yıxılmış anasını

qaldıra bilməyən çocuq.

qısılıb ona ağlayır

dodağında məhrəm uçuq...

Amma bilmir ki, son nədi

şirin-şirin ha höccələ,

qurtarmaq bilmir bu nağıl.

Gündə yüz yol ölə-ölə

sevgiyə diz çökür ağıl,

di gəl bilmirik son nədir

bu nağılın bitməsinə

bitənlərin ötməsinə

ümid eləyirik mağıl

amma bu da bəhanədi,

son nədi yenə bilmirik...

***

Güzgünün o üzü - qara, qapqara...

sevginin o üzü - eləcə, zülmət...

ömrünsə o üzü - ölümdü, ölüm

ölümün tərs üzü... qismət, ya qismət!

Qiyam ki, qiyamət doğurmaz... doğru...

biz nədən doğulduq, bəs ya qiyamət!

üstünə bir arı qonmayıb hələ

bu Gül - biz deyən Gül deyilmiş, əlbət...

ipəyi çəhrayı boyandı, olsun...

barama dediyin ölər - tanımaz

barama dediyin ölür əslində

yatır nur içində... kimsə qınamaz...

Sözün astarını kimsə boyayır,

hər kimsə, fərqi yox... Yazan sınamaz...

biz türbət daşıyıq, eləməz bidət,

çünki bir tikəmiz sınmayıb hələ.

Deyirsən ki, sınar, sınar, darıxma -

vuran əl - əl deyil... əl deyil, əlbət...

ağrıya-ağrıya çırpınan külək

heykələ çırpılan təpikdən betər...

Bir qızın telinə ilişən ruhun

salıb itirdiyin qəpikdən betər...

Çarx geri fırlanır, ömür irəli,

ortada rəqs edən nədir bəs, nədir?

Ölüm dodağından öpüb həzz alır,

son nəfəs deyilsə, bəs nə əsnədir?

başının üstündə sirli bir hava

sinənin altında gizli imarət...

Deyirsən bir kimsə öyrənə bilməz,

deyə də bilməz ki, nədir bu hikmət...

deyən dil, dil deyil... dil deyil, əlbət...

Şəmsə verilmiş dörd suala işarə

Ömrün boz səhrasında çarıqsız gəzir biri

dabanlarının çatdağında

qum dənələri daşıyır xoşbəxtcəsinə

ölsəm bəsimdi deyir.

Deyir: həmd olsun sənə

həm də Eşq qübbəsində çıraqsız dözür o adam

qaranlıqları çinləyir faniliyin boş boğçasına

bilsən bəsimdi deyir.

Deyir: həmd olsun sənə

adam nə vaxt dar ağacına oxşayır, Şəms?

adam nə vaxt dar ağacına çevrilir axı?

Əlbəttə deyəcəksən: "boyun əyəndə..."

şümal boylu qədd-qamətli birisi

boynun əyəndə dar ağacına oxşayır, dar ağacına...

qıraqdan baxanda gözü qaralır adamın

içi göynəyir acı-acı

təkcə oxşasaydı nə vardı ki

beləsi dönüb olunca dar ağacı

tutub ondan asırlar Haqqı hər addımda

o cür dar ağaclarıyla doludu yer üzü, Şəms.

Doludu adam adında

hələ də gün doğmur üzünə beləsinin

Ay da doğmur üzünə

çünki çoxdan əyib boynunu

deyir: həmd olsun sənə

səhrada çarıqsız

Eşq qübbəsində çıraqsız qalan Aşiq

uyuyunca

Gül ləçəkləri səpilir üzünə

hələ də həmd olsun sənə deyir

deyir: həmd olsun sənə

yanından keçəndə dar ağaclarının

bəs biz nə deyək, Şəms,

Nə deyək kəndirdəki Haqqın üzündə quruyub qalana?

nə deyək içimizdə buz salxımı kimi

artıb-böyüyən burulğana

bir kirpik çalınca başlamış Eşq adlı üsyana

nə deyək bəs?..

...heç nə

həmd olsun Ona deyək,

Şəms...

Uçurulmuş evin ağısı

Aynabəndi uçurdular

çilikləndi şüşələr

bəlkə oyuncaqlarını tapar deyə

indi bir çocuq hər gün yaddaşımın xarabalığını eşələr

hər gün onun doğranmış barmaqları ucundan

qızılı bir gün doğar, ilahi,

gün damcılar bir ölünün tabutuna

bir dirinin sükutuna

qeyb olmuş bir aşiqin miskin umuduna

gün doğar, gün doğar həmişəkitək...

Üz tutub getdiyin yol

udar səni toz kimi

getmə! Yerimə!

uç! - deyir...

ölüb qovuşacağın torpaq

üşüdər səni buz kimi

yerin altına girmə!

köç! - deyir...

o sevdiyin qızın qəlbi

sənin son məkanındır -

qapısı Tanrının qapısı kimidir -

onu döyməzlər!

aç! - deyir...

amma necə? Necə? - demir zalım

çünki dodaqaltı qımışıb

Ondan başqa hər şeyə

puç deyir...

***

Küləyi yazdım kağıza

yazdım şıdırğı yağışı

düşdüm islanmış şeirdən

endim Söz adlı yoxuşu

elə bildilər dəliyəm...

Endim ayrılıq düzünə

bomboş idi biyabanlıq

çox ağır gəldi özümə

özümdən gələn yamanlıq

elə bildim ki, dəliyəm...

Gördüm yol yoxdu geriyə

göy qapalı

yer qapalı

çarşabı cırıq üfüqdə

tökülüb zamanın nalı

anlamadım nə baş verir...

Hər şeyi gec dərk elədim

dişlədim də barmağımı

ölümün yolu üstündə

dilənib oturmağımı

anladım... bildim dəliyəm...

hələ də bir yarpaq kimi

qopub düşməyim olur eyy...

ağlayanda üzüm gülür

güləndə gözüm dolur eey

heç olmasa bilirmi O...

bilmirsə... dəliyəm demək...

Yarpağın əsincə, qəsrin yıxılar

can adlı hücrədən çıxıb gedərsən...

Sonra sanarsan ki, qapın döyülür

açarsan... içinə bir işıq dolar

soruşmazsan da heç kimsən, nəçisən?

Sən: "keç" söyləyərsən, o məmnun qalar...

onun bir əlində parlaq aypara

o biri əlində xaç var, - görərsən

büt kimi oturar girdiyi yerdə

baxıb da könülsüz salam verərsən...

Amma nə xeyri var, hər yan sudursa...

suların üzündən mehtək ötərsən.

yarpağın əsincə, qəsrin yıxılar

can adlı hücrədən çıxıb gedərsən...

Sən də bir qapını döyərsən axır

deyərsən gəlmişəm, di tez elə, aç...

Görərsən qapıdan bir cüt əl çıxır

birində aypara, o birində xaç

büt kimi oturar kimsə canında,

hər şeyi anlarsan, anlarsan onda...

Suların üzündə bir yarpaq tapıb

çıxarsan üstünə qarışqa kimi...

sonra hayqırarsan üzü göylərə:

- Burdayam, burdayam, Göylər Hakimi,

gəl məni bu fani yarpaqdan qopar,

gəl apar... mən burda çoxmu duracam?

gəl, qorxma, nə xaçım, nə ayparam var,

nə də ki, büt kimi bardaş quracam...