Yolunu gözlədiyim körpəmsən... - Xanım İSMAYILQIZI - şeirlər

Bir küçə, bir adam, bir də yalqızlıq...

Bir adam, bir ürək, bir də haqsızlıq...

Bir ürək, bir nifrət, bir də qansızlıq...

Bir nifrət, bir əzab, bir insafsızlıq...

Bir əzab, bir ölüm və vicdansızlıq...

Bir ölüm, bir küçə və ADAMSIZLIQ...

***

Do - və başlanır hər şey.

Kodlanılan həyatın

İlk şəkli, ilk nəfəsi.

Re - nəfəsin ikinci səsi.

Dünyaya gəlişinin

Birinci birləşməsi.

Ayrılığın, görüşlərin do-redədir,

Qalan hər şey irəlidə, geridədir.

Mi - üçüncü pilləni qurur.

Ayaqlar əsə-əsə

Bu notun üstündə durur.

İlk kəlmələr

Do-re-mi içində yoğrulur.

Fa - düşüncənin açarı.

Hisslərin kökünü tutaraq

Birləşdirir dil tapanları.

Do-re-mi-fada çalınır

Dörd hecanın dörd həmləsi,

Duyğuların çox mərtəbəsi.

Sol - cütlükdən yaranan biri.

Dörd notun ən gözəl ətiri.

Birinin səndən keçməsi,

Həyatın yeni mərhələsi.

Lya - altıncı qatın adı.

Bu qatda qaynamaq var.

Beş notun ahəngini

Tutaraq oynamaq var

Və bir də qanadları

Çiynində saxlamaq var.

Si - sonuncu nöqtədi.

Bütün notlar içində

Yenilənən kökdədi.

Do - ürəyindən keçir,

Re - ruhunu oxşayır,

Mi - hisslərin yenidən titrəməsi,

Fa - ömrünün sevgisi,

Sol - səndən doğulanlar,

Lya - müdriklik mərtəbəsi,

Si - gözlərin sonuncu pərdəsi...

Do-re-mi-fa-sol-lya-si

Dünyanın yeddi səsi...

Hər adamın bitirdiyi

Bir ömürlük nəğməsi...

Mən xəstə adamam, ozan,

Gəl aldatma, doğrunu çal.

Simləri çək, aha köklə,

Al qopuzu, ağrını çal.

Görürsən, Haray quşuyam,

Bir ağacda budağım var.

Üz tutmuşam göyə sarı,

Yer altında otağım var.

Sən çal ki, bir də oxuyum,

Səsim də başıma düşsün.

Bütün ömrümün avazı

Sinəmin daşına düşsün.

Çal, elə yandır ki, məni,

Közə düşüm, külə dönüm.

Bir daşı da dilləndirim,

Gözəl bir şəkilə dönüm.

Azan deyim, səsim uçsun,

Bu yerdən ötənə gedim.

Son nəfəsi ala bilib,

Sağ olan vətənə gedim.

Mən xəstə adamam, ozan,

Bu çatlayan bağrımı çal.

Simləri çək, aha köklə,

Al qopuzu, ağrımı çal.

***

MƏN

səni saxlaya bilmədim...

SƏN

məni apara bilərsən...

MƏNİM

gücüm çatmayanlar var...

SƏNİN

əllərin boyda deyiləm...

MƏNƏ

o qədər arxalanma...

SƏNƏ

dəyəcək nəfəsin ölüsüyəm...

MƏNİ

gecələrə dustaq etmək üçün...

SƏNİ

səhərdən apardılar...

MƏNDƏ

özündən qaçarı var...

SƏNDƏ

bu naçarın açarı...

MƏNDƏN

qurduğum dünyanın hissləri sökülür...

SƏNDƏN

bir yaddaşlıq yol çəkilir...

Bilirsənmi?..

Cavabsız suallar

xatirələrin sürgünündə can verir...

Ürəyin qanıyla yuyulur

hər açılan səhərin üzü...

Bilirsənmi?..

Dodaqlarım şəkillərinin

təmasından çatlayır...

Divarlardan gülüşünün səsi çırpılır

qaranlığımın çarəsiz sonsuzluğuna...

Küləyin hayqırtısında

sənin pıçıltını eşidirəm,

Adımın sığalını duyuram...

Bilirsənmi?..

Bütün ömrünü qucağıma alıb

yıxılıram dizlərimə...

Hələ də layla çalıram

açılmayan gözlərinə...

Bilirsənmi?..

Bətnimə yenidən düşmüsən, deyəsən...

Bütün səslər, üzlər,

qoxular, havalar,

hətta öz ürəyim də ürəyimi bulandırır...

Bilirsənmi?..

Günlərin yalanlarından,

Gecələrin qorxularından,

Hamının dualarından

yığdım səni içimə...

Bilirsənmi?..

Sən...Sən...Sən...

Hələ də üzünü görmədiyim,

Yolunu gözlədiyim

Körpəmsən...

***

Salam, qadın, necəsən?

Güzgüdə öz-özünə

hər gün baxa bilirsən?

Nəyə var, nəyə yoxsan?

Qadın doğulduğunu

hələ unutmamısan?

Ürəklə yaşatdığın

kimdirsə, hələ sağdır?

Hisslərinin içindən

ayağı yalın keçən,

bütün ömrünü içən,

yatıbdır, ya oyaqdır?

Yenədəmi yuyursan

əllər soyulanadək

arzularını bir-bir?

Yamaya bilirsənmi

xatirəsi sökülən

duyğularını bir-bir?

Dilində bitib qalan

fikirlərin içində

nələri basdırırsan?

Hər günü toya çəkib

nələrə oynayırsan,

Nələri azdırırsan?

Yenədəmi varının

üstünə varlıq qatan

içində yox gizlənir?

Hələdəmi axırı

bilinməyən dünyanın

acında tox gizlənir?

Saçlarının dənini

rənglərə boyayaraq

ağını gizlədirsən?

Gülüşünün altında

gözünlə örtmədiyin

dağını gizlədirsən?

Gözlədiyin yoldumu?

İstədiyin oldumu?

Bilmədiyini bildin?

Sağınla və solunla,

Boşunla və dolunla

Ölmədiyini bildin?

Salam, qadın, necəsən?

Güzgüdə öz üzünə

sığal çəkə bilirsən?

Nəyə var, nəyə yoxsan?

Qadın doğulduğunu

hələ unutmamısan?

Kaş ki, unutmayasan...

Səndən əvvəli vardı,

səndən sonrası yoxdu...

Bir adam vardı özbaşına...

Ağlı bıçaq deyildi...

Heç nəyi kəsməmişdi...

Özü də doğranmamışdı...

Bu dünyanın savabından,

günahından dadmamışdı...

Heç kimdən heç nə almamışdı...

Heç kəsə nəsə satmamışdı...

Kiməsə söz də verməmişdi...

Kiməsə daş da atmamışdı...

Səndən əvvəli vardı,

səndən sonrası yoxdu...

Bir adam vardı təkbaşına...

Uşaqlığından çıxmamışdı...

Qocalığına çatmamışdı...

Nə itmişdi, nə də tapılmışdı...

Torpağın diriliyinə, günəşin istiliyinə,

sevginin yaşadığına,

insanların adamlığına inanmışdı...

Hələ nə əli, nə dili yanmamışdı...

Hələ yuxudan oyanmamışdı...

Kimsəli olmamışdı...

Kimsəsiz qalmamışdı...

Səndən əvvəli vardı,

səndən sonrası yoxdu...

Bir adam vardı özbaşına...

Əsərlərin qəhrəmanı deyildi...

Olmaq da istəmirdi...

Nə dünyanın dibini, nə üzünü,

Nə Şeytanın nəfəsini, gözünü,

Nə dünyanın, nə Allahın özünü

görmək də istəmirdi...

Sönmək də istəmirdi...

Yanmaq da istəmirdi...

Səndən əvvəli vardı,

səndən sonrası yoxdu...

Bir adam vardı təkbaşına...

Hələ nağılı oxunmamışdı...

Hələ göylərə toxunmamışdı...

...Biri azdı... Biri çoxdu...

Səndən əvvəli vardı,

səndən sonrası yoxdu...

Sən olduğum zamanlar qəribə bir nağıldı...

...Sənsiz nağıl dağıldı...