Mənsə öz səssizliyimə qapanaraq addımlayıram... - Xatirə NURGÜL - şeirlər

Bacımın xatirəsinə

Yoxsan...

Yoxluğu ovutmağın tək çarəsi

şəkillərə baxmaqdı,

ən pis tərəfi gəlməyəcəyini bildiyin halda

dəli kimi darıxmaqdı.

Yoxsan... yoxluğundayam mən...

Yoxsan, uçub gedən nəfəsim kimi,

batan səsim kimi.

Hərfləri naməlum söz təki səssizəm indi.

Nə qədər tək olduğumu bilsən...

Bilsən nə qədər tək olduğumu.

Üzümü göz yaşlarımla yuduğumu bilsən,

geri qayıdarsanmı görən?

Ən azı bir çiçək, bir quş şəklində qayıt,

kəpənək şəklində qayıt ən azı,

sığal çək baxışlarıma.

Ya da yağış kimi yağ,

islat saçlarımı, yanaqlarımı.

Sonra da bağışla, bağışla məni,

günahım olmasa da bağışla,

yağan yağışınla bağışla,

kəpənək şəklində toxunuşunla.

Dönüş bileti

Qara-boz stansiyanın

divarlarından boylanar həsrət.

Əl edən vidalaşmaların ardınca

ötürülən ahın içindən keçər

çıxıb gedən qatarların kölgəsi.

Vaqonun pəncərəsindən

uzanan çiçək dəstəsi

həyatın solmağa məhkum olduğunu

xatırladar adama.

Dönüş bileti almayacaq qədər

ümidsizəm indi,

susacaq qədər çarəsiz.

Getdiyim məkanın bir adı var

"Naməlum istiqamət".

Qara-boz stansiyanın divarlarından

boylanar həsrət,

qara-boz dünyanın qatarlarından boylanar.

Yoxam daha,

axtarma məni

yuxularıma belə əzab vermək üçün

gələn adam.

Unutmağı öyrən artıq,

saymağa başla, bir gün, iki gün, üç gün...

Uzaqlaş qatarlardan...

İntihar yerindən reportaj

Daha çox ağaclardan keçir intiharların yolu.

Bir ovuc kəndir,

bir nəfəs adam.

Bir nəfəs adam...

Ağaclardan və eyvanlardan keçir

intiharların yolu.

Kəndiri daşımağa yetməyən qollar

quş olub uçur eyvandan.

Quş olub uçur eyvandan...

Ağaclardan, eyvanlardan,

bir də dənizlərdən keçir

intiharların yolu.

Yarpaqlara qıymasa, eyvanlar uzaq görünsə

dənizə köçür adam,

dənizi geyinir əyninə,

basır bağrına.

Dənizi içir adam...

İnsan xatirələri ilə bütövdü

Uzaqlarda qaldı

divarlara adımı yazdığım günlər.

Həyat bəzən elə qəddar olur ki...

Unutduğum anları gündəliklərdən oxumağın

qəribə hissini yaşayıram indi.

İnsan xatirələriylə bütövdü,

xatırlaya bildiyi qədər bütöv.

Adımı yazdığım divar kağızımızın

rəngini unutmuşam, ana,

Bəlkə sən xatırladasan.

Yenə ümid verəsən bəlkə -

"unutmaq ən yaxşı dərmandı" deyə.

Baxıram gündəliyə

unutmamaq ücün nə yazım, kimi yazım...

"02.05.2017 -

Hərfləri tanımır hələ

divarları yazan balaca qızım..."

Qələbəlik

Şəhəri dolduran

növbəsiz avtobusların

təkərləri altında qalar

ciblərinə qədər təkliklə dolu adamların

yarıölü ümidləri.

Hamı zamandan gileyli -

"intihar etməyə belə

vaxt yox artıq".

Əslində hamı bir-birinin təkrarı

adamlar,

yollar,

ağaclar.

Toxlar,

aclar,

toxlar,

aclar.

Mənsə öz səssizliyimə qapanaraq

addımlayıram

ovucları səfilliklə dolu cocuğun

acı-acı ağlayışları arasından

və bilirəm bu şəhərin harasından keçsəm

qaçsam

uçsam (!)

qələbəlik görəcəyəm yenə -

yəni üzləri insan,

içləri sirlə dolu adamları.

...Yuxuma da qələbəlik girmişdi

bu gecə

və qatar səsi gəlirdi

hər kəsin içindən...

Salam, dostum

Hər gün günləri saymaqla,

hər gecəni uyumaqla,

hər şeiri uydurmaqla başlayırsansa

səni tanıyıram, dostum...

Bu sənsən -

arzularının şəklini

axtaran adam.

Hər səhər açaraq pəncərəni

zəhərləyirsən həyatla

otağı

havanı

zamanı...

Sevməməyi öyrənirsən dünyanı...

Səni tanıyıram

güzgüdə baxışlarından,

masa arxasındakı

yalqızlığından.

Bil ki, bir gün sən də mənim kimi

elə hey uçacaqsan

qoşularaq küləyə,

qucaqlayaraq taleyini.

Küləksə itirəcək səni,

səsini,

nəfəsini.

Bil ki, "tapmaq" sözü yoxdu

küləklərin nəfəsində...

7 misra

Yuxudan ayılıb saata baxırsan,

qorxursan və bilirsən

bu günün də

dünənki kimi adi olacağını.

(beləcə hazırdır günün şeirinin adı)

Pəncərəyə qaçırsan...

qonşu kişi

məhlə pişiyini döyür yenə,

havanı cırmaqlayır pişik səsinin ''mi'' notu.

(ilk və uğursuz misra)

Gözünü yumub keçirsən süfrə başına,

masanda ehtiyacın gileyli baxışları,

deyəsən evdən çıxmağın tam zamanıdı.

(üç misra hazırdı)

İşdəsən və darıxırsan...

Qalxıb pəncərəyə yaxınlaşırsan.

İçini döyəcləyir üzüntünün əlləri.

Əlini qaldırıb pəncərənin

şüşəsini döyəcləyirsən

1... 2... 3...

(üç sözlü bir misra daha).

Şam yeməyi...

masa arxasında fikirli oturuşun,

gözlərində hüzn.

Əslində fikirləşməyə bir şey yox,

sadəcə şeirin ardını yazırsan.

(sadəcə bir misra qaldı)

Gecələr böyüyür otağın,

divarlar geri çəkilir sanki.

Ay işığını otağa buraxan pəncərənin

həyatı göstərən gözləri ilə baxırsan

gecəyə,

sükuta...

Qonşu evlərin pəncərələri ilə baxışırsan,

''danışırsan''.

(son misra və 3 nöqtə)

''danışırsan''...''danışırsan''...