Hilalla xaç qovuşmasın deyə
aralarına tabut-tabut sədd çəkirik...
Körpələrin üstündən torpaq iməkləyir indi.
Gülüşlər dodaq tutub yerimir,
daha əvvəlki kimi...
Ayparanın xaçla öpüşdüyü səmada
Hər alın yazısı soyuq qəlpə gəzdirir artıq...
İmanımızın arxasında çoxaldı sıfırlar,
Daha yüz molla da bir keşiş eləmir.
***
Tökülüb ölümün dişi.
Qıçı tutulub zamanın.
Tanrı olacaq baş daşı
sonuncu ölən adamın.
Qız qarıyacaq tabutlar,
ölümün can verdiyi gün.
Qandalı qırmış umudlar,
üstünə yeriyəcək göyün...
Tənha qalacaq göy üzü,
tanrısız o da bezəcək.
Başın qoyub ağlamağa
göy üzü adam gəzəcək.
Hələ üç aylıqkən kəsdik
eşqimizi ana südündən.
Tənhalığın uşaq evinə verdik
bir cüt yalnızlığımızı.
Anlamadıq ki, ayrılıq
ölümün boy ölçüsüdü.
İndi bütün ayrılıqlar pəncərələrdə,
indi bütün yalnızlıqlar şəkillərdə böyüyür.
Bütün yanağı solmuş fotolar,
xoş günlərimizin
sinəsindən çıxarılmış gilizlərdi.
Sənli anlarımı soyuducu çərçivələrdə
suvenir saxlayıram, yonca qoxulum.
Ayrılığın əkin yeridi yanaqlarım,
gözlərim suvarır səpdiyin toxumları.
Sən gedəli kökü üstündə qarıdı çiçəklər,
qoxuları sarılıq keçirdi yasəmənlərin...
Qovuşmağın himnini yazıram
tikanlı məftillərə.
***
Gözlərimi o qədər döyüb ki, ayrılıq,
göz yaşlarım axsayır yanaqlarımda.
Qıvrıla-qıvrıla sürünür gözümün suyu,
dodaqlarımda əksi qalan
gözlərini sancmaq üçün.
Hərdən
ayaqlarını itirmiş şəkillərinə baxıram,
günahlarım can verir baxışlarında.
Deyirəm, adam
əlsiz-ayaqsız şəkilləri geyinib ölə,
ayrılığın üşüdüyü payız yağışlarında.
Ölüm bayatıma son cümləmi yazıram:
Şəkillər ikinəfərlik müharibələrin
hər evdə yaşayan əlsiz-ayaqsız qaziləridi.
Son görüşümüzdə əllərinə
söykəmişdim üzümü,
öləndən sonra düşür yadıma -
əllərin ayrılığın məzar daşıymış.
Malazgirt təqvimi
Buludların gəlinlik donudu
şaman tüstüsü,
dualar xonça-xonça düzülür,
tanrının gərdəyinə.
Üşüdür başdaşlarını
duaların istisi,
alğışlar çəlik olur
göylərin yedəyinə...
Bir şaman nəriltisinə
kərpic-kərpic tər tökür məbədlər.
Göydən gələn kitablar
sığınır at nallarına.
Atlar təzədən yazır
dünyanın alın yazısını.
Qurdlar dişini bağlayır
hönkürən yovşan kollarına...
Malazgirtdə əynini dəyişir dünya,
məbədlər geyinir qurd kürkünü.
Ağ sacların üzərində qara ruhlar qovrulur.
Tanrı göy çadırda yenidən doğulur,
rahiblər atlara yükləyir
Göy Tanrının yükünü...
Bəylik libasını geyir ildırım
və qucaqlayır şaman tüstüsünü.
Dualar şərab süzür yarım-yarım,
Göy üzü sağlıq deyir Malazgirtə,
Yağışlar səpələyir
bu çolpanlı təqvimə
öz ətrini, süsünü.
O gundən qurd kürkünə,
bir də at nallarına yazılır
dünyanın alın yazısı.
Burda ayrı yazılır
işığın, yelin yazısı.
28.08.2018
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
